Liwanag, Laro, at Ligaya

ni Fhia Allyssa M. Atienza

“Liwanag, Laro, at Ligaya”

Makikita ang isang eksenang puno ng buhay, saya, at inosenteng ugnayan ng pagkabata. Dalawang batang babae ang masayang naglalaro sa isang simpleng playground. Sa kanilang presensya pa lang, dama mo na agad ang kasiyahan—yung uri ng tuwa na hindi kailangan ng mamahaling laruan o gadgets. Sapat na ang isa’t isa, ang swing, at ang bukas na espasyo upang mabuo ang isang magandang alaala.

Ito ang mga sandaling madalas nating balikan sa alaala. Hindi ito mga momentong grandioso o engrande, kundi yaong mga tahimik, totoo, at puno ng damdamin. Mga sandaling nagpapaalala sa atin ng halaga ng kabataan, ng kaibigan, at ng simpleng kasiyahan. Sa mga kuhang ito, walang script, walang direksyon. Natural ang lahat—mula sa ngiti, sa tingin, sa paghawak sa swing—lahat ito ay kwento ng kabataan na walang halong komplikasyon.

Habang hinihintay ko ang tamang liwanag para kumuha ng magandang larawan, hindi ko naramdaman ang inip. Sa halip, napuno ako ng aliw at tuwa habang pinagmamasdan ang dalawang batang masayang naglalaro. Walang alinlangan sa kanilang galaw, walang pakialam sa oras, at tila walang ibang mundo kundi ang simpleng swing na iyon at ang saya ng pag-uusap nila. Doon ko napagtanto na sila na mismo ang perpektong subject para sa kuhang matagal ko nang iniisip.

Gamit ang natural na liwanag, sinubukan kong i-frame ang eksena kung saan makikita nang malinaw ang ngiti ng isa sa mga bata. Inayos ko ang anggulo para ang araw ay tumama sa kanyang mukha—hindi lang para maliwanagan ito, kundi para maramdaman din ng sinumang makakakita ng larawan ang init at saya ng sandaling iyon. Ang liwanag ang ginamit kong paraan para idiin ang emosyon sa eksena—isang bata na masayang nakaupo sa swing, habang ang isa ay nakaupo sa tabi niya, tila nakikinig sa isang lihim o nakakatuwang kwento.

Sa lahat ng larawang nakunan ko, ito marahil ang isa sa pinakapersonal. Hindi dahil sa teknikal na aspeto, kundi dahil sa karanasang kaakibat nito. Mula sa hindi planadong subject, sa kabang dala ng pag-asang tama ang ilaw, hanggang sa kasiyahang makita ang eksaktong sandaling hinahanap ko—lahat ay naging bahagi ng larawan.